To όνομα Mike Stimpson ίσως να μη λέει κάτι στους περισσότερους απο 'σας, σίγουρα όμως, όλοι σας κάποια στιγμή θα πετύχατε κάποια φωτογραφία του στη διάρκεια κάποιου σερφαρίσματος στο διαδίκτυο.

Η τρέλα του - όπως φαίνεται - είναι τα Lego, και ο τρόπος που τα χρησιμοποιεί είναι ιδιαίτερος: "αναδημιουργία κλασικών φωτογραφιών" το ονομάζει και αυτό ακριβώς είναι! Κλασικές φωτογραφίες που έχουν μείνει στο συλλογικό ασυνείδητο λόγω της σημασίας του θέματος που απεικονίζουν ή φωτογραφίες κλασικών φωτογράφων από τη γέννηση της φωτογραφίας μέχρι και σήμερα, αποτελούν την πηγή έμπνευσης του Stimpson και την αφορμή για την πρωτότυπη, δημιουργική και διαφορετική θέαση των πραγμάτων.

Το ζητούμενο αλλά και το αποτέλεσμα αυτής της έμπνευσης (ίσως και εμμονής) είναι μάλλον η οπτική των πραγμάτων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που όλα τα μεταφράζει στο μυαλό του σε παιχνίδια και τα αποκωδικοποιεί μέσα από αυτά. Ισως πάλι, ο φωτογράφος απλώς να θέλει με την μετουσίωση αυτή, άλλοτε να ξορκίσει μια εικόνα ή να την "μαλακώσει", και άλλοτε να την ενδυναμώσει και να την τονίσει!
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, και τόσο πρωτότυπο που έχει δημιουργήσει τάση. Απολαύστε μερικές από τις εικόνες και δείτε την εντυπωσιακή "μετουσίωση"!!!

Ο Edwin "Buzz" Aldrin στην επιφάνεια της σελήνης - 20 Ιουλίου 1969

Derriere la Gare Saint-Lazare (Πίσω από τον σταθμό Σαιντ Λαζάρ) - Henri Cartier-Bresson, 1932

Lunch atop a Skyscraper (Γεύμα σε κορυφή ουρανοξύστη) - Charles C. Ebbets, 20 Σεπτεμβρίου 1932

  Afgan Girl (το κορίτσι από το Αφγανιστάν / εξώφυλλο στο National Geographic τον Ιούνιο του 1985) - Steve McCurry

Learn more »

Το design αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας βελτιώνοντας την αισθητική των αντικειμένων που μας περιβάλλουν, κάνοντάς τα πιο όμορφα, πιο θελκτικά, αλλάζοντας πολλές φορές εντελώς την οπτική τους, με αποτέλεσμα να ομορφαίνει όλο και περισσότερο η καθημερινότητά μας. Φυσικά, η ουσιαστική ομορφιά της ζωής δεν έγκειται μόνο στο πόσο όμορφα είναι τα υλικά αγαθά που μας περιβάλλουν, αλλά ας μη γελιόμαστε: σε όλους μας αρέσουν τα ωραία πράγματα και ο λόγος είναι πως η υψηλή αισθητική των καθημερινών αντικειμένων που βλέπουμε ή χρησιμοποιούμε αποτελεί σημαντικό παράγοντα οπτικής απόλαυσης που επηρρεάζει απευθείας το κεντρικό νευρικό μας σύστημα και μας χαρίζει γαλήνη, ισορροπία και ευεξία (κάτι βέβαια, που το σύγχρονο marketing έχει εκμεταλευθεί στο έπακρο).

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα πρωτοτυπίας και υψηλής αισθητικής είναι η σοκολάτα KRYSTALL, εικόνες της οποίας ανακάλυψα στο site ενός ξένου designer. Μία λαχταριστή ιδέα για τους λάτρεις της σοκολάτας και του design, σε σχήμα και συσκευασία εμπνευσμένα από τα σκανδιναβικά παγόβουνα και την κρυσταλλική φόρμα.

Το μικρό μυστικό βέβαια της συγκεκριμένης σοκολάτας, είναι πως δεν είναι αληθινή, τουλάχιστον προς το παρόν. Πρόκειται για μια εργασία-μελέτη του designer Riccardo Carlet πάνω σε ένα project σχετικά με το σχεδιασμό νεός φανταστικού προϊόντος και της συσκευασίας του. Η αληθοφάνεια των εικόνων, οφείλεται στο ότι η μελέτη και η υλοποίηση του συγκεκριμένου project έγινε στο σχεδιαστικό πρόγραμμα τρισδιάστατων απεικονίσεων CINEMA 4D αλλά, φυσικά, και στην ικανότητα του συγκεκριμένου σχεδιαστή. 

Αλλά ας μην απογοητευόμαστε! πιστεύω ακράδαντα πως ένα τόσο όμορφο προϊόν, σύντομα θα βρει το δρόμο του προς την παραγωγή και προς το γειτονικό μας περίπτερο για να απολαύσουμε - εκτός από την εικόνα του - και τη γεύση του!!!

>> Η ιστοσελίδα του Riccardo Carlet από την οποία αλίευσα πληροφορίες και εικόνες, είναι εδώ <<

Learn more »

Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι μια πολύ σκληρή δουλειά και δύσκολη. Από την έμπνευση της ιστορίας, την αποτύπωσή της στο χαρτί ή στον υπολογιστή και το γράψε - σβήσε στην αναζήτηση της σωστής λέξης, μέχρι την υποβολή του τελικού έργου στους εκδοτικούς οίκους, την ψυχοφθόρα περίοδο αναμονής των απαντήσεών τους και την διαχείρηση αυτών των απαντήσεων όταν είναι αρνητικές - που είναι και το σύνηθες.

Μόνο όποιος έχει μπει σ' αυτή την διαδικασία καταλαβαίνει απόλυτα αυτό που λέω γιατί το έχει ζήσει!

Εκτός λοιπόν από την τέχνη του λόγου που χρειάζεται ένας συγγραφέας για να δημιουργήσει, χρειάζεται και "τέχνη" για να αντιμετωπίσει τα μετέπειτα πρακτικά ζητήματα του εγχειρήματός του.
Όλη αυτήν ακριβώς τη δυσκολία πραγματεύεται ο ήρωας των κόμικ "Snoopy" που ξανα-ανακάλυψα προσφάτως και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας, είτε είστε συγγραφέας είτε όχι. Η παρούσα ανάρτηση όμως, είναι σαφώς αφιερωμένη στους πρώτους!

Learn more »

...ή αλλιώς «δίκαιη κούπα» που κατασκεύασε ο Σάμιος φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής είχε ως στόχο την υπόδειξη και την τήρηση του μέτρου, «μέτρον άριστον», καθώς και την αξία του "μηδεν άγαν", τίποτα το περιττό!

Η «δίκαιη κούπα», η οποία χρονολογείται περίπου από τον 6ο αιώνα π.Χ., είναι ένα αριστούργημα της υδραυλικής τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και ένα μέσο διδαχής. Πέρα από τον περιορισμό της κατανάλωσης κρασιού μέσα από ένα «έξυπνο ποτήρι», ο Πυθαγόρας ήθελε να διδάξει στους μαθητές του την εγκράτεια και την τήρηση του μέτρου. Οταν ξεπερνιέται το μέτρο επιτελείται «ύβρις», η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τιμωρία, «νέμεσις - τίσις», και δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει το όριο, αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί. Ολοι οι άνθρωποι οφείλουν να απολαμβάνουν με μέτρο όσα τους παρέχονται δίχως να επιζητούν εναγωνίως περισσότερα.

Πώς λειτουργεί: Στο εσωτερικό της υπάρχει χαραγμένη μία γραμμή, η οποία οριοθετεί την ποσότητα του κρασιού. Αν ο χρήστης δεν υπερβεί τη γραμμή, τότε μπορεί να απολαύσει το «ποτό» του. Ωστόσο, αρκεί μία παραπάνω σταγόνα για να ξεπεράσει τα όρια της γραμμής και τότε η κούπα να αδειάσει, χύνοντας όλο το κρασί από τη βάση της.

Ο μηχανισμός της: Στο κέντρο της κούπας βρίσκεται μια στήλη τοποθετημένη ακριβώς πάνω από έναν σωλήνα, ο οποίος οδηγεί στο κάτω μέρος της. Εκεί βρίσκεται η κρυφή οπή. Ενώ γεμίζουμε την κούπα, η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης, ακολουθώντας το νόμο του Pascal για τα συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο η στάθμη του κρασιού δεν ξεπερνά τη γραμμή που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της κούπας, «δεν τρέχει τίποτα». Εάν όμως την ξεπεράσει, ταυτόχρονα φτάνει και στην κορυφή της εσωτερικής στήλης, έτσι μέσω του σωλήνα το παραπανίσιο κρασί χύνεται κάτω από την κούπα. Τότε η υδροστατική πίεση δημιουργεί ένα σιφόνι στον εσωτερικό σωλήνα, το οποίο αδειάζει όλο το περιεχόμενο της κούπας από την οπή που υπάρχει.

Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, η κούπα αυτή όντως χρησιμοποιήθηκε κατά την εκσκαφή του Ευπαλίνειου ορύγματος, προκειμένου να ελέγχεται η ποσότητα του νερού που μοιραζόταν στους δούλους, αλλά και στα μεγάλα θαλάσσια ταξίδια των Σαμιωτών εμπόρων, για τον ίδιο σκοπό.

Πέρα, ωστόσο, από τη δίκαιη κατανομή του νερού ή -αν προτιμάτε την πιο γοητευτική εκδοχή- την αποφυγή του μεθυσιού, η κούπα περνούσε, και εξακολουθεί να περνάει, και ένα άλλο μήνυμα: αυτό που η λαϊκή μας σοφία "έκλεισε" στην παροιμία "όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα".

Learn more »

Το 2008 ένας φίλος μου, ένοιωσε τη χαρά που νοιώθει κάθε ποιητής όταν βλέπει τυπωμένη σε βιβλίο την πρώτη του συλλογή. Η αλήθεια είναι, πως υπήρξαν τότε κάποιοι φίλοι του που χάρηκαν περισσότερο κι από τον ίδιο (μεταξύ αυτών κι εγώ!). 29 ποιήματα (30 με το υστερόγραφο) "δεμένα" σε μια όμορφη έκδοση με μοντέρνα γραφιστική άποψη, ήρθαν να φωτίσουν κάποιες "σκούρες" στιγμές που βίωνα τότε. Μέσα σ' αυτή τη συλλογή, ένα ποίημα ήταν που πραγματικά με άρπαξε από το λαιμό, από την πρώτη φορά που το "γνώρισα"! Το άκουσα στην παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου να το διαβάζει ο Γρηγόρης Βαλτινός και ένοιωσα να με γεμίζει μια γλυκιά ταραχή.

Αυτό λοιπόν το ποίημα, το νούμερο 2 της ποιητικής συλλογής με τίτλο "Εκεί..." του Βασίλη Μαρουλά, θα αντιγράψω απόψε εδώ για να το θυμηθώ ξανά, και να το μοιραστώ με όποιον "σκοντάψει" σ΄αυτή μου την ανάρτηση.

Εκ του αποτελέσματος

Τρεις λέξεις στο ευαγγέλιο του φασισμού της καθημερινότητας:

εκ του αποτελέσματος.

Νικητής εκ του αποτελέσματος, αδιαφορώντας

για τους χιλιάδες νεκρούς που χρειάστηκε η νίκη.

Επιτυχημένος εκ του αποτελέσματος, αδιαφορώντας

για τους δυστυχισμένους που τσόνταραν για την ευτυχία του ενός.

Εκ του αποτελέσματος

οι νικητές, οι πετυχημένοι, οι ευτυχισμένοι.

Διαγραμμένες οι πρακτικές, ξεχασμένες οι βρωμιές, θαμμένες οι ευθύνες.

Το αποτέλεσμα μετράει.

Κερδίζει το θαυμασμό και πανηγυρίζει

πάνω στο σωρό των νεκρών ενόχων.

Μιάσματα του λαμπρού κόσμου οι αποτυχημένοι, οι ηττημένοι, οι δυστυχισμένοι

που διάλεξαν να μην κριθούν εκ του αποτελέσματος

αλλά έκριναν πως το αποτέλεσμα είναι λειψό δίχως αγάπη για την προσπάθεια.

Συνεχίζουμε...

Η απόλαυση της πορείας μας ως το λάθος

είναι το γιαούρτι που θα πετάξουμε στα μούτρα των κριτών.

Ατσαλάκωτοι είναι μόνο οι νεκροί κι ας μην το ξέρουν πως πεθάνανε.

Αναπνέουν άρα νομίζουν πως είναι ζωντανοί.

Πόσο λανθασμένο είναι το συμπέρασμα

εκ του αποτελέσματος!

(ευχαριστώ Βασίλη)

>> αν σας ενδιαφέρει, ψάξτε το εδώ <<

Learn more »

Η μέρα σήμερα είναι τόσο ζεστή που σε συνδυασμό με την υψηλή υγρασία εδώ στη Θεσσαλονίκη σχεδόν δυσκολεύομαι να αναπνέυσω. Για να την "παλέψω" λοιπόν, συνειδητοποίησα πως χρειάζομαι κάποιο τρυκ. Μια ανάκληση αναμνήσεων από μια δυνατή και ευχάριστη εμπειρία ενταγμένη σε ένα παγωμένο περιβάλλον, θα ήταν ό,τι έπρεπε! Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ. Η απάντηση σ΄αυτή μου την αναζήτηση ανασύρθηκε αυτόματα από τη μνήμη μου κωδικοποιημένη στις λέξεις "Μουσείο της Πόρσε"!!!

Τόπος, Στουτγκάρδη. Χρόνος, απόγευμα της 29ης Δεκεμβρίου του 2010. Δυόμιση μέρες σχεδόν πριν την έλευση του 2011 και στη Στουτγκάρδη επικρατούσε το απόλυτο ψύχος, με το θερμόμετρο να "παίζει" ανάμεσα στους -15 και -20 βαθμούς Κελσίου και το χιόνι να έχει φτάσει τους 20 πόντους. Ο φίλος που με φιλοξενούσε δούλευε στο εργοστάσιο της Porsche ως μηχανικός και έχοντας μεγάλη αγάπη για τη φίρμα την οποία υπηρετούσε, πρότεινε με ενθουσιασμό να επισκευτούμε το συγκεκριμένο μουσείο. Παρέα λοιπόν, με τον καλύτερο ξεναγό που θα μπορούσα να έχω για το συγκεκριμένο μέρος, φτάσαμε στην πόρτα του "λατρευτικού ναού" της Porsche!

Τα μουσεία έχουν μια ιδιαιτερότητα (τα περισσότερα). Είναι τέχνη μέσα στην τέχνη, πράγμα που συναντάμε σπάνια (εντυπωσιακό παράδειγμα είναι οι πίνακες του Giovanni Paolo Pannini και του David Teniers). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το μουσείο της Porsche το οποίο από την πρώτη ματιά εξωτερικά, σε προϊδεάζει για το τι θα συναντήσεις μέσα του. Ένα πραγματικό αριστούργημα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που φιλοξενεί αριστουργήματα της μηχανικής και του design, τα οποία φτάνουν τα όρια της τέχνης. Μια μοναδική εμπειρία για τους λάτρεις του είδους και ιδιαίτερα για εμάς (ναι, είμαστε ειδική κατηγορία) που μεγαλώσαμε με το όνειρο της απόκτησης μιας Porsche, έχοντας ερωτευτεί αυτό το αυτοκίνητο από την πρώτη στιγμή που το γνωρίσαμε (οι περισσότεροι από 'μας δεν το αποκτήσαμε ποτέ αλλά αυτή η επιθυμία μας καίει ακόμα).

Αρχίζοντας λοιπόν να αισθάνομαι από μνήμης το κρύο εκείνου του απογεύματος, πράγμα που με κάνει ήδη να νοιώθω καλυτερα, ξεκινάω να παραθέτω τις φωτογραφίες από την συγκεκριμένη επίσκεψη και να βιώνω (ελπίζω κι εσείς μαζί μου) όλα εκείνα τα αισθήματα θαυμασμού και οπτικής απόλαυσης που με είχαν κατακλύσει τότε.

Learn more »

...που φύσαγε ο Βαρδάρης. Αυτό το τραγούδι με τη φωνή του Γιάννη Κούτρα, μαζί με το "μαχαίρι", τραγουδισμένο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μελοποιημένα και τα δύο φυσικά από το Θάνο Μικρούτσικο, ήταν από τα αγαπημένα μου "λυκειακά" τραγούδια μέσω των οποίων ανακάλυψα και αγάπησα τον Νίκο Καββαδία. Και είμαι σίγουρος πως αυτό ισχύει και για πολλούς άλλους της γενιάς μου. Εκείνη η πρωτόγνωρη εμπειρία του πρωτότυπου στίχου με τις ναυτικές ορολογίες και με όλη την "αργκώ" θαλασσινή διάλεκτο, σε συνδυασμό με την μικρή ιδιαίτερη ιστορία που ξετύλιγε με λυρισμό το κάθε ποίημα με ταξίδευε σε άγνωστα μέρη του κόσμου, σε άγνωστες χρονικές στιγμές αλλά και σε άγνωστα κομμάτια του ίδιου μου του μυαλού. Έτσι, εκείνος ο πρώτος δίσκος που απέκτησα (ο Σταυρός του Νότου) πειρατικά γραμμένος σε κασσέτα από κάποιο πάγκο στα Πανεπιστήμια, έγινε αγαπημένο και συχνότατο άκουσμα σε όλη την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων. Και φυσικά, η αγάπη αυτή κρατάει μέχρι και σήμερα!

Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο έργο είναι η απόδειξη πως για να δημιουργηθεί κάτι μεγαλειώδες, διαχρονικό και αναμφισβήτητης αξίας πρέπει τα στοιχεία που θα ανταμώσουν, θα συνδυαστούν και θα το συνθέσουν να είναι τα καλύτερα, να είναι αυτά που πρέπει ώστε το "δέσιμο" να είναι απόλυτο. Και αυτό ακριβώς έγινε στον "Σταυρό του Νότου"! η μαγική και ταξιδιάρικη ποίηση του Καββαδία, "ντύθηκε" με την πρωτότυπη και γεμάτη εσωτερική δύναμη μουσική του Μικρούτσικου και τραγουδήθηκε από τις ιδανικές φωνές των Γιάννη Κούτρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Αιμιλίας Σαρρή (φωνές που χαρακτήρισαν ανεξίτηλα τα συγκεκριμένα τραγούδια). Το εξώφυλλο του δίσκου έγινε από μόνο του ένα έργο τέχνης αφού το ζωγράφισε ο Φασιανός και το συνολικό, τελικό αποτέλεσμα έγινε συλλεκτικό απόκτημα για κάθε φιλότεχνο της Ελλάδας και όχι μόνο.

Ο ποιητής της θάλασσας όπως τον αποκαλούν, έγραψε συνολικά 7 ποιητικές συλλογές και τουλάχιστον 3 πεζά (από ότι είδα στη Βικιπαίδεια όπου μπορείτε να βρείτε και το πλήρες βιογραφικό του), μια συλλογή βιβλίων δηλαδή που πραγματικά αποτελούν περιουσία για όποιον την κατέχει. Μια περιουσία που άφησε σε όλους εμάς, για να μας ταξιδεύει έξω από το χρόνο και το χώρο, να μας ανοίγει νέους ορίζοντες στη σκέψη, να μας εμπνέει και - γιατί όχι - να μας ωθεί να ακολουθήσουμε τα βήματά του στον τρόπο που επέλεξε για να εκφράσει τον κόσμο του.

4 ιστότοποι που αξίζει να επισκευτείτε για τη ζωή και το έργο του Νίκου Καββαδία είναι οι παρακάτω:
α) Πλήρες χρονολόγιο για τη ζωή και το έργο του
β) Αφιέρωμα στα μελοποιημένα ποιήματά του (από τον Ανδρέα guevara)
γ) Πλήρης λίστα όλων των στίχων των τραγουδιών του
δ) Ένα υπέροχο αφιέρωμα 30 σελίδων από την "Καθημερινή"

Learn more »

Η τέχνη μπορεί να βρίσκεται και στα πιο ασήμαντα πράγματα, ακόμα και σε πράγματα που θεωρούνται σκουπίδια και στην καλύτερη περίπτωση πάνε για ανακύκλωση! Η Anastassia Elias, ζωγράφος, σχεδιάστρια, σκιτσογράφος και καλλιτέχνης του κολάζ, με τις συγκεκριμένες της δημιουργίες που τις ονομάζει "Rouleaux dioramas" μας δείχνει με ένα από τα ταλέντα της πως η ανάγκη της έκφρασης μέσω της τέχνης δεν έχει περιορισμούς όσον αφορά το μέσο και τα υλικά. Χρησιμοποιώντας ρολά από χαρτί υγείας δημιουργεί τρισδιάστατες σκηνές-απεικονίσεις οι οποίες παίρνουν ζωή και κίνηση ανάλογα με τον τρόπο που περνάει το φως μέσα από το ρολό. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά πρωτότυπο και, εμένα τουλάχιστον,  μου προκαλεί θαυμασμό!

Learn more »

Μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης που πραγματικά διευρύνει τον τρόπο σκέψης μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Από τον Νίκο Λυγερό, έναν από τους ανθρώπους που πραγματικά θαυμάζω, στο Κρήτη ΤV, το 2011, στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη "Αντιθέσεις".

Learn more »

Νίκος Λυγερός: Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ, τη στρατηγική και τη γεωπολιτική. Ειδικός σύμβουλος στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, τη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, την Αστυνομική Ακαδημία, τη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, τη Σχολή Στρατολογικού. Επίσης διερμηνέας-μεταφραστής στα Γαλλικά δικαστήρια.
Σύμφωνα με βιογραφικό, που δημοσιεύει ιστοσελίδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και εργαζόταν ως επιστημονικός συνεργάτης σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα αυτού, «είναι ο Έλληνας με τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης (189 στην κλίμακα Standford-Binet)» και «ένας από τους 50 εξυπνότερους ανθρώπους στον κόσμο».

Ένα από τα πάρα πολλά άρθρα αυτού του πρώτου μέσα στους πρώτους Έλληνα, αποφάσισα να φιλοξενήσω σήμερα στο ιστολόγιό μου. Ένα άρθρο που πραγματεύεται τη σχέση της φιλοσοφίας με τη θεολογία, τη σχέση της θρησκείας με την επιστήμη. Μια πολύ ιδιαίτερη προσέγγιση του θέματος από ένα πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο.

...
<< Αν κοιτάξουμε προσεχτικά τις υπάρχουσες διαφορές μεταξύ φιλοσοφίας και θεολογίας,  θα δούμε ότι είναι ελάχιστες. Γνωστικά και οι δύο τομείς τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση: την αλήθεια. 
Δεν έχουν άλλο θεωρητικό στόχο. Η μεγαλύτερη τους διαφορά προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν ν' αγγίξουν την αλήθεια. Πιο αναλυτικά, η επιστήμη έχει μια δυναμική στάση και ψάχνει απεγνωσμένα την ανακάλυψη ενώ η Θρησκεία με την παθητική της στάση περιμένει την αποκάλυψη. Και οι δυο τους πιστεύουν σε μια αλήθεια που υπάρχει κατά κάποιο τρόπο ανεξάρτητα. Όμως η μία θέλει να την φτάσει κι η άλλη περιμένει τον ερχομό της. Από αυτήν τη διαφορετική αντίληψη προκύπτουν κι οι χαρακτηριστικές έννοιες της καθεμιάς.

Θεωρώντας ότι η αλήθεια αποτελεί μια τέλεια οντότητα, προσπαθώντας να την φτάσει η επιστήμη βλέπει τον εαυτό της σαν μια προσπάθεια τελειοποίησης, ενώ η θρησκεία ξέροντας ότι η ίδια δεν θα μπορέσει ποτέ από μόνη της να γίνει τέλεια, περιμένει από την τελειότητα να εισαχθεί σε μία καινούργια δομή. Έτσι ενώ η επιστήμη μετατρέπεται συνεχώς σαν μια πρωτεϊκή μορφή, η θρησκεία παραμένει η ίδια περιμένοντας την ολική της μεταμόρφωση.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της διαφοράς είναι το θέμα της ελπίδας. Η θρησκεία βασιζόμενη στην ύπαρξη του θεού ελπίζει, ενώ η επιστήμη μη γνωρίζοντας έναν αποδεικτικό τρόπο της ύπαρξης του θεού δεν ελπίζει. Όμως το να μην ελπίζεις δεν σημαίνει απελπισία. Διότι αν ξέρεις ότι κάτι δεν μπορεί να εξελιχθεί ώστε να γίνει κάτι άλλο, δεν είναι ανάγκη να το ελπίζεις κι ούτε αυτό σου προκαλεί απελπισία. Κι όταν δεν ελπίζεις κάτι, πρέπει να το κάνεις εσύ. Άρα η μη ελπίδα προκαλεί μια δυναμική αντίληψη του κόσμου που δεν συμπίπτει με το θρησκευτικό ύφος της θεολογίας. Το ερώτημα που παραμένει όμως είναι το εξής. Αν δύο μέθοδοι οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, μπορούμε να τις θεωρήσουμε διαφορετικές όσον αφορά στην ολότητά τους;

Το πρόβλημα είναι αν μπορούμε να θεωρήσουμε μια μέθοδο ανεξάρτητα από τις αρχές και τα αποτελέσματά της. Διότι αν μπορούμε, όντως υπάρχει μία διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και θεολογίας. Όμως σαν γνωστικά επιτεύγματα είναι ενοποιημένες με την εσχατολογία τους. Άρα από αυτήν την άποψη έχουν μια στενότατη σχέση εφόσον προσδοκούν το ίδιο αντικείμενο. Η διαφορά τους λοιπόν είναι απλώς ένα θέμα ερμηνείας, υπό έναν όρο όμως: την ύπαρξη του θεού. (Η ύπαρξη του θεού με την απλή και γενική της έννοια.)

Αν όμως ο θεός δεν υπάρχει, με τη συνηθισμένη έννοια, η διαφοροποίηση των μεθόδων γίνεται ριζική. Διότι σ' αυτήν την περίπτωση δεν μπορούν να καταλήξουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Ενώ η παθητική στάση τη θρησκείας δεν μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, η δυναμική στάση της επιστήμης με την εξέλιξη που προκύπτει αποτελεί ήδη έναν στόχο. Το σύμπλεγμα των γνώσεων με την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων οδηγεί στην ολική οντότητα της ανθρωπότητας η οποία με την ιστορία της και τη νοημοσύνη περιέχει τα στοιχεία ενός αλτρουϊσμού ικανού να τη μετατρέψει σε σκεπτόμενο ον. Έτσι με τη δυναμική της επιστήμης και πιο γενικά τη δημιουργικότητα της ανθρωπότητας, η πορεία είναι ήδη ένας στόχος. Μ' αυτόν τον τρόπο απορρίπτουμε το στοίχημα του Pascal διότι η δυναμική στάση είναι προτιμότερη. Κι αν η ανθρωπότητα πρέπει να στοιχηματίσει σε κάτι, είναι στη νοητική της εξέλιξη. Διότι ανεξάρτητα από την ύπαρξη του θεού, η εξέλιξή μας είναι θετική. Η μη αποκάλυψη είναι ανακάλυψη. >>

>> Τις φωτογραφίες τις δανείστηκα από τους Jordan Makarof και Στέλιο Καλησπέρη <<

>> Το άρθρο το αλίευσα από εδώ <<

Learn more »